- doręczenie
- {{stl_51}}{{LABEL="twpldedoreogonczenie"}}{{/stl_51}}{{stl_39}}doręczenie{{/stl_39}}{{stl_41}} n (-a){{/stl_41}}{{stl_7}} Zustellung{{/stl_7}}{{stl_41}} f{{/stl_41}}
Słownik polsko-niemiecki. 2014.
doręczenie
Schlagen Sie auch in anderen Wörterbüchern nach:
doręczenie — n I; lm D. doręczenieczeń rzecz. od doręczyć ∆ Książka doręczeń «zeszyt, w którym się kwituje odbiór doręczanych przesyłek» … Słownik języka polskiego
doręczeniowy — przym. od doręczenie Druczki, koszty, opłaty doręczeniowe … Słownik języka polskiego
list — m IV, D. u, Ms. liście; lm M. y «pisemna wypowiedź skierowana do osoby lub instytucji; papier, na którym napisano tę wypowiedź (także wraz z kopertą)» List prywatny, urzędowy. List pochwalny. Doręczyć list. Napisać, wysłać list do kogoś. Wrzucić… … Słownik języka polskiego
polecać — ndk I, polecaćam, polecaćasz, polecaćają, polecaćaj, polecaćał, polecaćany polecić dk VIa, polecaćcę, polecaćcisz, polecaćleć, polecaćcił, polecaćcony 1. zwykle dk «włożyć na kogoś obowiązek zrobienia czegoś; kazać, zlecić» Polecił wezwać… … Słownik języka polskiego
